به گزارش پایگاه خبری«عصر اعتبار» به نقل از وب سایت گینس، زتابلوی "مونا لیزا" اثر "لئوناردو داوینچی" توانست در کتاب رکوردهای گینس نام خود را ثبت کند.

 این اثر گرانقیمت رکورد ارزش گذاری را برای بیمه باربری در سایت گینس شکست.

بالاترین ارزشی که برای یک تابلوی نقاشی تعیین شده است به تابلوی مونا لیزا اثر لئوناردو داوینچی تعلق دارد. هزینه بیمه باربری این تابلو برای نمایش در یک نمایشگاه نقاشی که از 14 دسامبر سال 1962 میلادی تا 12 مارس سال 1963 سال بعد برگزار می شد، حدود 53 میلیون و 50 هزار پوند بود.

این تابلو قرار بود از موزه "لوور" پاریس به "واشنگتن" و سپس به "نیویورک" در ایالات متحده آمریکا منتقل شود و به همین دلیل گرانقیمت ترین بیمه باربری برای این اثر ارزشمند جهانی در نظر گرفته شد اما با این وجود این قرارداد بیمه منعقد نشد زیرا هزینه تامین امنیت لازم از حق بیمه کمتر و مقرون به صرفه تر بود.

مونالیزا که به لبخند "ژوکوند" نیز شهرت دارد، نام یکی از معروف ‌ترین تابلوهای نقاشی لئوناردو داوینچی هنرمند مشهور ایتالیایی است که با رنگ روغن بر روی صفحه چوب سپیدار نقاشی شده‌ است. این اثر استثنایی در طول تاریخ چندین بار ربوده شده، و با این‌که بیش از ??? سال از زمان خلقش می‌گذرد اما آسیب چندانی ندیده ‌است. مونالیزا هم اکنون در تملک دولت فرانسه است و در موزه لوور در پاریس نگهداری می ‌شود.

تابلوی مشهور لبخند ژوکوند به دلیل لبخند بسیار مرموز مونالیزا و همچنین سبک نوین نقاشی لئوناردو داوینچی در آن زمان، به شهرت جهانی رسید. گفته شده‌ است که داوینچی سفارش نقاشی این اثر را بین سال‌های 1503 تا 1506 دریافت کرد، اما آن را به موقع تحویل نداد و چند بار آن را عوض کرد.

گفته می شود که فردی به نام "فرانسیسکو بارتولومئو" از اشراف شهر فلورانس از داوینچی خواسته است که پرتره همسر سوم خود یعنی "لیزا آنتونیو ماریا" را برای او نقاشی کند. داوینچی نزدیک به چهار سال روی این اثر هنری کار کرد و پس از اتمام نقاشی در سال 1507 این تابلوی زیبا را به فرانسیسکو نفروخت، فلورانس را ترک کرد و آن را نزد خود نگاه داشت.

در 21 اوت سال 1911 تابلو مونالیزا توسط یک دزد ایتالیایی دزدیده و به ایتالیا آورده می ‌شود.

پس از گذشت دو سال این تابلو در زادگاه خود یعنی فلورانس دیده می‌ شود و پس از انجام برخی فعالیت ‌های اداری و قانونی تابلو دوباره به لوور بازگردانده می ‌شود. در سال 1956 شخصی اقدام به پاشیدن اسید به قسمت پایینی تابلو کرد که مرمت آن سال ‌ها به طول انجامید. در دهه ‌های 60 و 70 میلادی شهرهای نیویورک، توکیو و مسکو میزبان این تابلو بودند.