به گزارش پایگاه خبری «عصر اعتبار» به نقل از مهر، طبق تعریف آماری، افراد دارای «اشتغال ناقص» شامل تمام شاغلانی است که به دلایل اقتصادی نظیر رکود کاری، پیدا نکردن کار با ساعت کار بیشتر، قرار داشتن در فصل غیرکاری و به هر دلیل دیگری، کمتر از 44 ساعت در هفته کار می‌کنند و خواهان و آماده برای انجام کار اضافی در هفته هستند؛ به عبارتی این افراد به دلایل مختلف مجبور هستند کمتر از نٌرم استاندارد در هفته کار کنند. نوع فعالیت این افراد تحت عنوان اشتغال ناقص شناخته می‌شوند.

طبق گزارش مرکز آمار ایران، 9.2 درصد از جمعیت شاغل در کشور یعنی 2 میلیون و 183 هزار و 239 نفر طی تابستان سال 1401 دارای اشتغال ناقص بودند که این سهم در تابستان سال 1400، 9.5 درصد معادل 2 میلیون و 215 هزار و 699 نفر بوده است. بنابراین میزان اشتغال ناقص در تابستان امسال 0.3 درصد کاهش یافته است.

از مجموع جمعیت دارای اشتغال ناقص، سهم مردان 10 درصد و سهم زنان 4.6 درصد است. به این ترتیب 2 میلیون و 18 هزار و 444 نفر از جمعیت اشتغال ناقص را مردان و 164 هزار و 796 نفر را زنان به خود اختصاص دادند.

همچنین این جمعیت در بین نقاط شهری بیش از نقاط روستایی است؛ بر این اساس، یک میلیون و 437 هزار و 994 نفر از جمعیت دارای اشتغال ناقص در نقاط شهری و 475 هزار و 246 نفر در نقاط روستایی مشغول به کار هستند.

لازم به ذکر است، با توجه به اینکه در ماده 51 قانون کار، صراحتاً عنوان شده مجموع ساعات کار مشمول این قانون در هر هفته نباید از 44 ساعت تجاوز کند، بنابراین غالب کارفرمایانِ شاغلان ناقص، به این تفسیر که حداقل ساعت کار در هفته باید 44 ساعت باشد، از ارائه خدمات و مزایای قانون کار و تأمین اجتماعی به نیروی کار خود سر باز می‌زنند.